Bugün bir yazı okudum. Aslında bizi ne kadar çok insanın sevdiğinin pek de bir önemi olmadığına dair, biz kendimizi sevmedikten sonra...
Kendini sevmenin tadına 32 yıl sonra varabilen biri olarak şunu söylemeliyim ki bunun için kesinlikle uğraş verin. Ben çok uzun yıllar uğraştım, mantık seviyesinde attığım adımlar oldu ama duygularıma hükmedemiyordum. En son astrolojiyle ilgilenmeye başladığımda e yükselenim balık benim de böyle olmam gerekiyor herhalde napalım diye kabullenme durumuna girmeye başlamıştım ki olan oldu:) O karanlık dönem içinde beni en çok etkileyen görüntülerden biri kayınvalidemin evindeki "kendini rahat bırak." yazısı oldu. Evet çünkü benim en büyük problemim hep kendimle olmuştu. O veya bu şekilde, o veya şu kişi nedeniyle kendimi sevememiştim hiç. Ama artık nedenlerin hiç bir önemi yoktu ve bir şekilde kendimi sevmeye başlamam gerekiyordu başka çıkış kalmamıştı..Nasıl olacağını bilmesem de...
Sonunda çabalarım sonuç verdi. Artık eskiye göre çok farklıyım, ve ikisi arasındaki uçurumu çok iyi biliyorum o yüzden kendimizi sevmediğimiz her güne her saniyeye yazık...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder