Uzun zamandır anlayamadığım ve anlamlandıramadığım bir konudan bahsetmek istiyorum biraz. Çevremde bunu yapan pek çok insan var ama hiç birine direk soramadım amacın nedir diye. Buradan genel olarak yönlendirmek istiyorum o yüzden sorumu.
Hamile olduktan sonra anladığım çok şey var. Klişe laflar vardır ya çocuğumla birlikte hayatım değişti. Ama bu benim için kelimesi kelimesine doğru. Çünkü hayatı algılama şeklim çok çok başka oldu annelik hayatımda. Bunda tabi ki geçirdiğim postpartum (doğum sonrası) depresyonun etkisi çok büyük.
Bu arada buraya şunu da eklemeliyim ki, eğer benim de yapmış olduğum gibi birileri bu depresyonu ararken buralara yolu düşerse o kişiye notum olsun...(Diğerleri siyah bölümden okumaya devam edebilir) Psikoz ve anksiyete ile birlikte çok ağır bir depresyon geçirdim, hastanelik olacak kadar.. ve şu an eskisinden bile iyiyim. Lütfen internette 2 yıldır 3 yıldır depresyondayım gibi yorumları okuyup moralinizi bozmayın. Çok daha kısa sürede eskisinden daha iyi hale gelmek mümkün. Biliyorum en zoru nasıl olacağını anlamadan buna inanmak, ama en önemli şey zihninizin bir yerinde buna inanmak. Sonrası geliyor.. O dönemde bazı insanlar bana dibe vurmak bazen iyidir diyordu. O zaman tabi ki bu laf çok sinirime dokunuyordu, ama doğruymuş. Kısa bir süre (şimdi kısa dediğime bakmayın bir gün bir ömür gibi geçiyordu ama en azından takvim günü olarak kısa) en dibe vurmak şimdi etrafta pek çok insanda farkettiğim gibi farkında olmadan yıllarca dibe yakın yerlerde takılmaktan iyiymiş.
Gelgelelim yazımın asıl konusuna. Özellikle Türkiye'de "Bunlar daha iyi günlerin.." laflarıyla başlayan cümleler kurmaktan çok hoşlanan insanlar var.
Hamileysen, "Bunlar iyi günlerin uyuyabiliyorken bol bol uyu sonra bugünleri çok arayacaksın.."
O zaman ben şimdiden uyku depo edeyim. Doğum sonrası lazım oldukça oradan alırım!
Çocuğun var ve yürüyemiyorsa, "Bunlar iyi günlerin yürümeye başlayınca sürekli peşinde koşmak zorunda kalacaksın"
Bunun için yapabileceğim pek bir şey de yok. Ya geç yürümesi için dua edeyim ki ne fark eder er ya da geç...ya da oturup hayıflanayım halime.
Ya da "Bunlar iyi günlerin daha bir de bunun 2 yaş sendromı var ergenliği var bilmem nesi var.."
Eee ne yapabilirim yani? Oturup niye doğurdum diye pişman mı olayım yoksa vah vah ben nasıl yapacağım diye endişeye mi düşeyim. Hangisini istersin ey bunları diyen insan?
Bu insanların konuşmalarını değiştiremeyeceğime göre en sonunda çareyi şöyle buldum. Cümlenin sadece "Bunlar iyi günleriniz" kısmına odaklanıyorum ve şükrediyorum. Evet çocuk büyütmenin kolay olduğunu kimse iddia etmiyor zaten, ama olumsuz taraflara odaklanıp onlarca güzelliğini görmezden gelmek de çok mantıklı değil. Kim o anda neyi yaşıyorsa en zor o geliyor ona. Birine çocuğun peşinden koşmak zor geliyorken diğerine kucakta taşımak zor geliyor. Bu demek değil ki peşinden koşmak daha zor. Hayır o anda yaşadığın zorluk senin için en zor olan. Ama şunun farkında olmak gerekiyor ki. Çocuk bir süre sonra sen peşinden koşmak istesen de o seni istemeyecek. Yani hepsi geçici,sonradan gülerek hatırlayacağımız kısa bir dönem. O yüzden belki bazı zorlukları da oyun haline getirip yaşamak gerekiyor..
